انتقادات و انتظارات از تیم امید به جا است؟ / تحلیل

طرفداری | تیم ملی امید امروز مقابل هنگ کنگ در رقابت های آسیایی هانگژو شکست خورد و نتوانست به مرحله بعدی راه پیدا کند و حالا با شکست در این بازی سیلی از انتقادات روانه کادرفنی تیم ملی امید شده است اما بهتر است کمی واقع بین باشیم، ما باید چه انتظاری از تیم ملی امید می داشتیم؟ حکایت منتقدان تیم ملی امید اینگونه است که کسی پیگیر و هوا خواه این تیم نیست مگر اینکه شکستی در کار باشد یعنی همگی زمان شکست ظاهر می شوند و زمانی که باید اقدامات موثر صورت گیرد ناپدید می شوند.

به معنای واقعی کلمه تیم ملی امید فرزندخوانده جامعه ورزش و رسانه ها است تیمی که حتی بازیکنانش حس تعلقی به آن ندارند و همگی صرفا زمانی وارد گود می شوند که کار از کار گذشته و کاری جز حسرت و پشیمانی نمی توانیم داشته باشیم. پیش از این تورنومنت تمام جامعه ورزش ایران معتقد بودند تیم امید نباید راهی بازی های هانگ ژو شود چرا که این بازی ها اهمیتی برای فوتبال ایران ندارد و باعث تعطیلی بی موقع لیگ می شود، این دلایل تا حدی هم می توانست منطقی باشد اما حالا که با بی رغبتی و بی میلی تمام تیم را راهی این بازی ها کرده ایم چه انتظاری باید داشته باشیم؟ وقتی که تیم به خوبی از سهمیه های بزرگسال خود به دلیل حضور تیم های ایرانی در آسیا استفاده کند و مجبور شده به حسین حسینی و ارسلان مطهری رضایت دهد، زمانی که یکی از بازیکنان کلیدی تیم در همین مدت کوتاه دوبار به تیم اضافه و بعد از هر بار از تیم جدا شده و به اردوی پرسپولیس پیوسته است؛ با این تفاسیر و این انرژی منفی ای که پشت تیم امید راهی رقابت ها کرده ایم،‌ باید چه انتظاری داشته باشیم؟ در این بین نمی توانیم این قضیه را انکار کنیم که کادرفنی و بازیکنان باید در این تورنومنت نتایج بهتری ثبت می کردند، اما در این شرایط انتقاد کردن صرفا از کادر فنی منطقی نیست چرا که رضا عنایتی یک سرمربی لیگ برتری بود که هدایت تیم امید را بر عهده گرفت و کارشناسان این حوزه می دانند که قبول کردن هدایت تیم امید در حالی که خود سرمربی می تواند تیم باشگاهی در سطح یک فوتبال ایران اختیار داشته باشد نیازمند انگیزه قوی و دلایل دیگری به جز دیده شدن است چرا که هیچ گاه سرمربی تیم امید نمی تواند به اندازه یک سرمربی در سطح اول لیگ برتر دیده شود، بدون شک مشکلات تیم امید حاصل 49 سال سو مدیریت مثل بسیاری از حوزه های دیگر است و این تیم حتی با مهدی مهدوی کیا و بسیاری از مدعیان دیگر که ادعای تخصص در فوتبال پایه را داشته اند نتوانسته اند برای این تیم کاری کنند پس مقصر خواندن رضا عنایتی و تیم فنی اش اصلا عادلانه نیست و صرفا می تواند هواس ها را از اصل مشکل پاک کند و انتقاد صرف از تیم فنی امیدها دیدن پوسته ظاهری و یک انتقاد ساده انگارانه است.